مدرسه علمیه کوثر کاشان

 در یکی از دعاهای صحیفه سجادیه می خوانیم:

«اللهمّ إنّکَ ابتَلَیتَنَا فِی أرزاقِنَا بِسُوءِ الظَّنِّ…حتّی التَمَسنَا أرزاقَکَ مِن عِندِ المَرزُوقِینَ»؛

بارالها! تو ما را در امر ارزاقمان مورد امتحان و آزمایش قرار دادی ولی مع الاسف ما از امتحان خوب درنیامدیم و مبتلا به سوءظن و بدگمانی نسبت به تو در رساندن روزی گشتیم و دست به دامن دیگران زده و روزی خود را از روزی­خوران تو درخواست نمودیم.

آیا این سفاهت نیست که گدایی به گدای دیگری اظهار احتیاج نماید. این سفاهت از آنجا نشأت گرفته که خالق خود را آنچنان که باید نشناخته­ایم و به رزاقیت او در تمام مراحل زندگی نیندیشیده­ایم تا بفهمیم که او در هیچ مرحله گذشته­­ی زندگی این مخلوق ضعیف و ناتوان خود را بی رزق و روزی نگذاشته است تا در مراحل آینده بی رزق و روزی­اش بگذارد.

به قول سعدی شاعر شیرین زبان:

فراموشت نکرد ایزد در آن حال         که بودی نطفه­ای مدفوق و مدهوش

روانت داد و طبع و عقل و ادراک        جمال و نطق و رأی و فکرت و هوش

ده انگشت مرتب داد بر کف        دو بازویت مرکب کرد بر دوش

کنون پنداری این ناچیز همت        که خواهد کردنت روزی فراموش