الحمدالله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة علی بن أبی طالب و أولادهم المعصومین علیهم السلام
بمناسبت عید الله الاکبر، عید سعید غدیر خم در مکتب کوثر جشنی باشکوه همراه با سخنرانی سرکار خانم نمازی مدرس حوزه علمیه کوثر برگزار شد.
ابن عباس گوید:
ما نماز عصر را پشت سر رسول خدا صلی الله علیه و آله خواندیم، آنگاه پس از نماز آن حضرت روی پای مبارک ایستاد و فرمود: هرکس مرا و اهل بیت مرا دوست می دارد با من بیاید، (ابن عباس گوید) ما همگی پشت سر رسول خدا صلی الله علیه و آله به راه افتادیم تا اینکه رسیدیم به منزل فاطمه سلام الله علیها، آنگاه پیامبر صلی الله علیه و آله آهسته در را کوبید، پس علی بن أبی طالب علیه السلام خارج شد در حالی که عبایی به دور خود پیچیده بود و دست او گل آلود بود، پیامبر صلی الله علیه و آله به او فرمود: ای ابوالحسن! برای مردم تعریف کن آنچه را روز گذشته دیده ای.
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: آری، پدر و مادرم فدای تو باد ای رسول خدا، من در هنگام نماز ظهر خواستم وضو بگیرم اما آب (در خانه) نبود، پس فرزندانم حسن و حسین (علیهما السلام) را به دنبال آب فرستادم، اما آنها دست خالی بازگشتند. ناگاه شنیدم هاتفی ندا داد: ای اباالحسن! برو به طرف راست، پس چون به طرف راست نگاه کردم ناگهان دیدم سطل آبی بین زمین و آسمان معلق بود، و در آن آبی بود که از برف سفید تر، و از عسل شیرین تر بود، و همچنین بوی گل از آن استشمام می شد، من با آن آب وضو ساختم و چند جرعه نیز از آن آشامیدم، پس قطره آبی نیز بر سرم ریخته شد که خنکی آن را در قلبم احساس نمودم.
پس رسول خدا فرمود: آیا می دانی این سطل آب از کجا آمده بود؟ (امیرالمؤمنین علیه السلام) فرمود: خدا و رسول خدا داناتر است. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: این سطل از سطل های بهشت، و آب ( داخل آن ) از زیر درخت طوبی بود، ( راوی گوید: ) و یا فرمود: از نهر کوثر بود. و اما آن قطره ( که بر سرت ریخته شد )، از زیر عرش الهی بود.
پس رسول خدا صلی الله علیه و آله او را در آغوش کشید و سینه خود را به سینه او چسباند و بین دو چشمان ( پیشانی ) او را بوسید و فرمود: حبیب من ! آن کسی که خادم تو بود روز گذشته ( و سطل آب را برای تو آورد ) جبرئیل علیه السلام بود، و به خاطر این خدمت، نزد خداوند قدر و منزلتی عظیم پیدا کرد.
منبع :
مدینة المعاجز، ج 2، ص 24
عبدالله بن مسعود گوید: روزی در خدمت پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به صحرا رفته بودم، دیدم آن حضرت به تندی نفس می زند، عرض کردم: ای رسول خدا ! شما را چه می شود که به تندی نفس می زنید؟ فرمود: ای ابن مسعود نفسم به من خبر مرگم را می دهد. عرض کردم ای رسول خدا، جانشینی برای خود معلوم نما، فرمود: چه کسی را؟ عرض کردم: ابابکر را، پیامبر اکرم ساکت شدند، دوباره دیدم آن حضرت به تندی نفس می زند، عرض کردم: فدایت شوم، شما را چه می شود؟ فرمود: نفسم به من خبر مرگم را می دهد، عرض کردم ای رسول خدا برای خود جانشینی قرار بده، فرمود: چه کسی را؟ عرض کردم: عمر بن خطاب را، بار دیگر آن حضرت ساکت شد، دوباره دیدم به تندی نفس می زند. باز هم عرض کردم: پدر و مادرم به فدای شما باد، چرا نفس می زنی؟ فرمود: نفسم به من خبر مرگ را می دهد، عرض کردم: ای رسول خدا ! خلیفه و جانشینی برای خود معرفی کن، فرمود: چه کسی را؟ عرض کردم: علی بن ابی طالب را. در این هنگام رسول خدا صلی الله علیه و آله گریست و آهی کشید و فرمود: چنین نمی کنید ( یعنی نمی گذارید او به خلافت برسد.) به خدا قسم اگر از او اطاعت کنید خداوند همه شما را داخل بهشت می نماید و اگر با او مخالفت کنید همه اعمالتان نابود می شود.
منابع:
1. مناقب خوارزمی، ص 114 ؛ 2. فرائد السمطین، ج 1، ص 267
وقتی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مسجد مدینه را ساخت، منزلهائی در کنار آن بنا نهاد که زنان خویش را در آن مسکن داد، برای علی بن ابیطالب (علیه السلام) نیز منزلی در کنار منزل خود ساخت، یاران آن حضرت نیز هر یک حجره ای ساخته و ساکن شدند، درهای همه آن منازل به مسجد باز می شد و آنها به خانه های خویش از مسجد رفت و آمد می کردند. از جانب خدا وحی آمد که بجز در منزل رسول خدا و در منزل علی بن ابیطالب باید همه درها گرفته شود، به دنبال این فرمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود:
«سُدّوا هذه الأَبواب إلاّ باب علیّ» یعنی: همه این درها را بگیرید مگر باب علی بن ابیطالب را، مردم در این باره به گفتگو برخاستند حضرت در میان قوم بپاخاست، بعد از حمد و ثنای خداوند فرمود: من از طرف خدا به گرفتن و بستن این درها بجز باب علی بن ابیطالب مأمور شده ام، و شما پشت سر من گفتگو کرده اید، من از پیش خود نه چیزی بسته ام و نه باز کرده ام، لیکن به چنین کاری مأمور شدم و اطاعت کردم. پس از بیانات رسول خدا (صلی الله علیه و آله) همه درها گرفته و بسته شد. بجز دری که امیرالمؤمنین (علیه السلام) به مسجد داشتند، در زمان بنی امیه که مسجدالنبی را وسعت دادند همه آن حجره ها جزء مسجد گردید. شیعه و عامه در این قضیه اتفاق دارند و آن از مناقب منحصر به علی (علیه السلام) و خانواده اوست که مشمول «أَذهبَ اللّه الرّجسَ و طهرّهم تَطهیراً» بودند.
جهت آگاهی بیشتر رجوع شود به الغدیر ج 3 ص 202
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:
« من أراد أن یرى آدم فی علمه و نوحاً فی طاعته و إبراهیم فی خلته و موسى فی هیبته و عیسى فی صفوته فلینظر إلى علی بن أبی طالب علیه السلام »
«هر که مى خواهد به علم آدم، طاعت نوح، محبوبیّت ابراهیم، هیبت موسى و برگزیدگى عیسى بنگرد باید به على بن ابى طالب بنگرد.»
منبع: التفسیر الکبیر فخر رازی، ج 8، ص 72 دار الکتب العلمیة.
