مدرسه علمیه کوثر کاشان

وقتی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مسجد مدینه را ساخت، منزلهائی در کنار آن بنا نهاد که زنان خویش را در آن مسکن داد، برای علی بن ابیطالب (علیه السلام) نیز منزلی در کنار منزل خود ساخت، یاران آن حضرت نیز هر یک حجره‏ ای ساخته و ساکن شدند، درهای همه آن منازل به مسجد باز می‏ شد و آنها به خانه‏ های خویش از مسجد رفت و آمد می‏ کردند. از جانب خدا وحی آمد که بجز در منزل رسول خدا و در منزل علی بن ابیطالب باید همه درها گرفته شود، به دنبال این فرمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود:
«سُدّوا هذه الأَبواب إلاّ باب علیّ» یعنی: همه این درها را بگیرید مگر باب علی بن ابیطالب را، مردم در این باره به گفتگو برخاستند حضرت در میان قوم بپاخاست، بعد از حمد و ثنای خداوند فرمود: من از طرف خدا به گرفتن و بستن این درها بجز باب علی بن ابیطالب مأمور شده ‏ام، و شما پشت سر من گفتگو کرده‏ اید، من از پیش خود نه چیزی بسته ‏ام و نه باز کرده‏ ام، لیکن به چنین کاری مأمور شدم و اطاعت کردم. پس از بیانات رسول خدا (صلی الله علیه و آله) همه درها گرفته و بسته شد. بجز دری که امیرالمؤمنین (علیه السلام) به مسجد داشتند، در زمان بنی امیه که مسجدالنبی را وسعت دادند همه آن حجره‏ ها جزء مسجد گردید. شیعه و عامه در این قضیه اتفاق دارند و آن از مناقب منحصر به علی (علیه السلام) و خانواده اوست که مشمول «أَذهبَ اللّه الرّجسَ و طهرّهم تَطهیراً» بودند.

جهت آگاهی بیشتر رجوع شود به الغدیر ج 3 ص 202