مدرسه علمیه کوثر کاشان

کاش رفتگان تاریخ هم برمی‏ گشتند! کاش آیندگان را مجال وصالی بود؛ شاید ما غربت‏ نشینان شهر غیبت هم شاهد می‏ شدیم؛ آن‏گاه که پیامبر صلی الله علیه و آله با گلوی خسته از گذر سال‏ها، مرتضی علیه السلام را تصنیف کرد.
یاد دارم عشق، سال‏های سال برای غدیر، جشن تولد می‏ گرفت و امامت از دستان حقیقت باران، هدیه تولد می ‏ستاند. یادم می‏ آید کودکی افکار بکرم، که دل به بازی بادکنکی می‏ دادم و از درک عظمت غدیر غافل بودم و حالا می ‏فهمم که چگونه مردمان مدینه، غدیر در یادشان ماند و امیر مؤمنان از یادشان رفت.
کودکان به حج رفته مدینه از غدیر، تبریک و شادباشی شناختند و امیرالمؤمنین علیه السلام ماند و مسئولیت این قوم و او ماند مولایِ مردمی کم‏ حافظه.
همه جا را چراغانی کنید!
ای مردمان کوچه تاریخ! زمان را چراغانی کنید؛ نکند حافظه تاریخ کم شود!
نکند خبر امامت ابوتراب، لای ورق‏های تاریخ، خاک بخورد! همه جا را چراغانی کنید؛ هر چراغی که به شکرانه برمی ‏افروزید، آیه ‏ای از حقانیت امیرالمؤمنین علیهم السلام خواهد شد.
خاطره‏ ای برای تشیع
غدیر، فقط آبگیری خشک نیست؛ غدیر، جغرافیای تنهایی علی و فاطمه سلام الله علیهما است.
غدیر، خاطره تشیع است که نیمه شب‏ها و سحرگاهان، ذکر نام علی و فرزندانش علیهم السلام را تداعی می‏کند.