مدرسه علمیه کوثر کاشان

گاهی بندگان صالح و متّقی مبتلا به ضیق رزق و تنگی روزی می شوند و این هم نوعی صحنه­ی امتحان و آزمایش الهی است که حتی برای انبیاء و اولیای خدا هم پیش می آید؛ در این موقع است که بندگان بیداردل خود را موظف به رضا به قضای الهی می دانند و می گویند: خالق حکیم مصالح ما را بهتر از ما می داند که گاهی پر روزی بودن به صلاح ما نیست و مصلحت در تنگدستی است و لذا فرموده است:

«إنّ رَبَّکَ یَبسُطُ الرِّزقَ لِمَن یَشاءُ و یَقدِرُ»؛ آن کس که ربّ تو و تدبیر کننده­ی امور زندگی توست به هر که بخواهد توسعه در رزق می دهد و به هر که بخواهد تضییق در روزی درباره­اش مقرّر می دارد.

در پایان آیه هم فرموده است: «إنّه کانَ بِعبادِهِ خَبیراً بَصیراً»؛ چه آنکه او نسبت به مصالح بندگانش آگاه و بیناست.

او بندگانش را خوب می شناسد و می داند که به هر کس چه بدهد و چه مقدار بدهد و کی بدهد تا مصالحش تأمین شود و از مفاسد دور گردد.

پس بنده­ی صالح و متّقی کسی است که اولاً کار و شغلی مناسب با طبع و مطابق با دستور شرعش داشته باشد و آنگاه به رزق حلالِ مقدر خدا اعمّ از مُوَسّع(وسعت داده شده) و مُضَیّق(تنگ گرفته شده) قانع باشد و به صحنه­ی امتحانی خدا هم راضی گردد که گاهی مصلحت در ضیق رزق و تنگ روزی بودن است و آدمی خودش توجه ندارد و  احیاناً به حساب کم­لطفی خدا می گذارد و زبان به گلایه از خدا می گشاید.