مدرسه علمیه کوثر کاشان

شیخ طوسی(ره) در کتاب امالی صفحه276 از سهل بن یعقوب نقل کرده است که وجود مقدس حضرت امام علی النقی الهادی(صلوات الله علیه) فرمودند:

یا سَهلُ! إنَّ لِشیعَتِنا بولایتنا لِعصمةِ لَو سلکوا بها فی لجّة البحار الغامرة و سباسب البیداء الغابرة بین السباع و الذئاب و اُعادی الجنّ و الإنس لأمنوا مِن مخاوفهم بولایتهم لنا فَثِق بالله عزّ و جلّ و أخلص فی الولاء لأئمّتک الطاهرین(علیهم السلام) و توجَّهَ حیث شئت و اقصد ما شئت.

ای سهل! ولایت ما اهل بیت(علیهم السلام) برای شیعیانمان حافظ و نگهدارنده¬ای است که اگر در قعر دریاهای عمیق فرو روند و یا در دشت بی¬آب و علف و بیابانهای خطرناک بین جانوران درّنده و گرگ های وحشی و دشمنان آدمی و پری قرار بگیرند، هر آینه از خوف و خطر آنها ایمن می باشند. پس به خدا اعتماد کن. ولایت و دوستی خود را به ائمه طاهرین(علیهم السلام) خالص گردان و به هر کجا که خواهی رو کن و دنبال هر مقصدی که داری برو.

همه مصادر و منابع روایی، اعم از شیعه و سنی، داستان آفرینش حضرت زهرا(س) را نقل نموده­اند. آغاز این روایت را از زبان حضرت امام صادق(ع) و بقیه روایت را از منابع عامّه(اهل سنت) نقل می نمائیم.

حضرت امام صادق(ع) می فرمایند:

«کان النّبی یکثر تقبیل فاطمة، فعاتبته علی ذلک عایشة، فقالت: یا رسول الله! إنّک لتکثر تقبیل فاطمة»؛ پیامبر(ص) بسیار فاطمه(س) را می بوسید. عایشه ایشان را سرزنش کرد و گفت: ای رسول خدا(ص)! تو فاطمه(س) را زیاد می بوسی.(1)

ادامه روایت را از منابع اهل سنت نقل می کنیم. سیوطی در الدّر المنثور (2) و طبرانی در المعجم(3) نقل نموده­اند که پیامبر(ص) در پاسخ به سرزنش عایشه چنین فرمودند:

«در معراج، آنگاه که مرا به بهشت وارد کردند، در میان درختان بهشت به درختی برخورد کردم که  به نیکویی آن و درخشش برگهایش و پاکیزگی میوه­هایش ندیده بودم! از میوه آن خوردم که تبدیل به نطفه­ای شد و بعد از بازگشت، در رحم خدیجه(س) قرار گرفت و ایشان به فاطمه(س)باردار شد. پس هرگاه مشتاق بوی بهشت می شوم، بوی فاطمه(س) را استشمام می کنم»

به این روایت دقت کنید. رسول اکرم(ص) در معراج به بهشت می روند. از بهترین میوه های بهشتی تناول می کنند و نطفه فاطمه(س) متکوّن می شود. واژه «فسوّاها» که در برخی آیات و روایات استفاده شده، به معنای خلقت بر اساس حکمت، به شکل منظم و مرتب می باشد.(4) بعد از این تسویه و تعدیل، قابلیت دریافت فیض محقق می گردد. پس از آمادگی جسم، خداوند از روح خود در انسان می دمد. هر نوع جسدی قابلیت دریافت فیض خاص الهی را ندارد.

بنابراین جسم و جسدی که اساس و ماهیت آن را موادّ این دنیا تشکیل می دهد، استعداد و قابلیت دریافت روح الهی را پیدا می کند. سپس خداوند روح خود را در آن می دمد. حال اگر ریشه جسم و جسدی برترین میوه های بهشتی باشد، قابلیت دریافت چگونه فیضی را خواهد داشت و چه روحی را دریافت خواهد نمود؟ همانگونه که بیان شد، اساس جسم حضرت زهرا(س) از برترین میوه­های بهشت است. پس جسم ایشان با تمام اجسام این دنیا متفاوت است و در نتیجه روحی هم که در این جسد دمیده می­شود، نسبت به سایرین متفاوت خواهد بود. به همین دلیل، پیامبر(ص) می فرمایند: همه خلق از درک و شناختِ جایگاه او عاجز هستند(5).

پاورقی:

1.     بحارالانوار، ج18، ص315. 

2.     از منابع اهل سنت: الدّر المنثور، ج4، ص153.

3.     از منابع اهل سنت:المعجم الکبیر، ج22، ص401.

4.     مفردات الفاط قرآن، ص257.             

5.     بحارالانوار، ج43، ص65.

منبع:

   دُردانه خلقت رفتار امت، حضرت آیت آمیرسیدمحمدیثربی، انتشارات انصاریان،بهار1388.

بسم الله الرحمن الرحيم

فکر می  کنید بهترین تصمیمی که می تونید برای سال جدید بگیرید، چیه؟
اصلاً فرصت کردید میون این همه کار به این موضوع هم فکر کنید، قضیه برنامه های سال جدید  رو می گم.حالا اگه بعد از خونه تکونی  و  تکمیل وسایل پذیرایی و خرید و … یه خورده وقت کردین، نظرتون رو درباره بهترین تصمیم برای سال جدید برامون بفرستید.

در روایتی آمده است:

فردی در محضر حضرت امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) استغفار کرد. امیرالمرمنین علی(علیه السلام) به او فرمودند:

«ثکلتک اُمّک، أتدری ما الاستغفار؟ الاستغفار درجة العلّیّن، و هو اسم واقع علی ستّة معانٍ:؛

مادر به عزایت بنشیند! آیا می دانی استغفار (طلب بخشش) چیست؟ استغفار، درجه­ی انسان­های نایل به مقام علّیین است و این کلمه اسمی­ست که شش معنا دارد.

أولها النّدم علی ما مضی، و الثانی العزم علی ترک العود الیه ابداً؛

اول پشیمانی از آنچه گذشته؛ دوم، تصمیم همیشگی برای برنگشتن به سمت گناه.

الثالث أن تؤدّی إلی المخلوقین حقوقهم حتّی تلقی الله أملس لیس علیک تبعة؛

سوم، حقوق مخلوقات را به خود آنان برگردانی تا در کمال پاکی خدا را دیدار کنی، و بار هیچ گناهی را بر دوش خود نکشی.

الرابع أن تعمد إلی کلّ فریضة علیک ضیّعتها فتودّی حقّها؛

چهارم، درباره هر تکلیفی که برای تو لازم الاجرا بوده، دقت نمایی و حق آنچه را که ضایع کرده­ای ادا کنی.

الخامس أن تعمد إلی اللحم الذی نبت علی السحت فتذیبه بالاحزان حتی تلصق الجلد بالعظم و ینشأ بینهما لحم جدید؛

پنجم، گوشتی را که از حرام در بدنت روییده است، با اندوه و پشیمانی ذوب کنی تا پوست بر استخوان بچسبد و گوشت تازه­ای مابین آنها بروید.

و السادس أن تذیق الجسم ألم الطاعة کما أذقته حلاوة المعصیة فعند ذلک تقول «استغفر الله»». (1)

ششم، اینکه سختی اطاعت را بر جسمت بچشانی؛ همانگونه که شیرینی گناه را بر آن چشانده­ای! در این موقع است که می­توانی بگویی« استغفر الله».

حضرت امام علی بن موسی الرضا(علیه السلام) می­فرمایند:

«من استغفر بلسانه و لم یندم بقلبه فقد استهزء بنفسه».(2)

هرکس با زبان طلب عفو کند، اما در دل پشیمان نگردد؛ به درستی که خود را مسخره کرده است!

پاورقی:

1.       نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره417.

2.       بحارالانوار، جلد75، صفحه356.

منبع:

سیری در آیات ولایت و امامت، حضرت آیت الله حاج میرسیدمحمدیثربی(دام ظله)، انتشارات انصاریان، بهار1388.