مدرسه علمیه کوثر کاشان

در این روز جناب حمزه بن عبدالمطلب سلام الله علیه عموی پیامبر به شهادت رسید. آن حضرت برادر رضاعی پیامبر صلی الله علیه و آله بود، چون آن دو بزرگوار از زنی به نام ثویبه شیر خورده بودند. آن حضرت مردی شجاع و با هیبت بود و در این جنگ بدست وحشی و به دستور هند همسر ابوسفیان کشته شد. هند به خاطر کشته شدن پدر و برادر و عمویش در جنگ بدر، ابتدا قصد نبش قبر پیامبر را داشت ولی کفار قریش از ترس نبش قبور امواتشان مانع شدند. او وحشی را با وعده هایی به کشتن پیامبر و امیرالمؤمنین و حمزه علیهم السلام تحریک کرد. وحشی گفت: از کشتن پیامبر و پسر عمویش علی علیه السلام عاجزم ولی برای کشتن حمزه کمین می­ کنم. او در میدان جنگ با نیزه ای بر سینه و یا شکم مبارک حضرت زد و آن حضرت را به شهادت رساند. وقتی خبر به هند رسید، آن خبیث دستور داد سینه آن حضرت را بشکافد و جگر مبارک آن حضرت را بیرون آورد. وقتی خواست به جگر مبارک آن حضرت دندان بزند. دندانهای نحسش کارگر نشد. همچنین هند گوشها و بینی و … آن حضرت را جدا کرد و به گردن انداخت. پیامبر وقتی آن حضرت را با آن وضع دیدند، گریستند و عبای مبارک را روی او کشیدند که خواهرش صفیه او را به این حال نبیند و فرمودند: « یا عم رسول الله و اسد الله و اسد رسوله … یا فاعل الخیرات، کاشف الکربات … » و همچنین فرمودند: « ولکن حمزه لا بواکی له … » « و اما حمزه گریه کن ندارد… » . امیرالمؤمنین علیه السلام و حضرت فاطمه سلام الله علیها و صفیه و دیگران بر او گریستند و در واقع اولین مجلس عزا در صدر اسلام برای حمزه بپا شد و او را در احد به خاک سپردند. بعد از چهل سال که معاویه خواست نهری از احد عبور دهد با قبر حضرت حمزه برخورد نمود و سر بیلها به پای حضرت حمزه برخورد کرد و فورا خون جاری شد.

حضرت رضا علیه السلام به نقل از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: « بهترین برادران من امیرالمؤمنین علیه السلام و بهترین عموهای من حمزه سلام الله علیه است.