مدرسه علمیه کوثر کاشان

شهادت مظلومانه جوانترين شمع هدايت و نهمين بحر کرامت، به ساحت مقدس امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و تمامی مسلمانان جهان تسليت و تعزيت باد.

از پشت درب بسته کسی آه می کشد                       

                       یوسف دوباره ناله زیک چاه می کشد

در زیر پای هلهله ها این صدای کیست؟                      

                   این پای کوب و دست فشانی برای کیست؟

از ظرف آب ریخته بر این زمین بپرس                    

                   از یک کنیز یا که از آن یا از این بپرس

زرد است از چه گندم روی دل رضا               

                 بر باد رفته است چرا حاصل رضا

زلف مجعد پسرش را نگاه کن                  

                      آنگاه یاد یوسف غمگین چاه کن

چون حضرت امام محمدتقی(علیه السلام) متولد شد حضرت امام رضا(علیه السلام) فرمود که حق تعالی به من فرزندی عطا کرده است که شبیه است به موسی بن عمران(علیه السلام) که دریاها را می شکافت و نظیر عیسی بن مریم(علیه السلام) که حق تعالی مقدس و مطهر گردانیده بود مادر او را و طاهر و مطهر آفریده شده بود پس حضرت فرمود که این فرزند من به جور و ستم کشته خواهد شد و بر او خواهند گریست اهل آسمانها و حق تعالی غضب خواهد کرد بر دشمن او و کشنده­ی او و ستمکننده بر او و بعد از قتل او از زندگانی بهره نخواهد برد و به زودی به عذاب الهی واصل خواهد گردید. در شب ولادت آن حضرت تا به صبح در گهواره با او سخن می گفت و اسرار الهی را به گوش الهام نیوش او می رسانید.(1)

زنده کردن مرده:

شیخ کشّی از احمد بن علی بن کلثوم سرخسی نقل کرده که گفت: دیدم مردی را از اصحاب امامیه که معروف بود به ابی زَینَبَه. پس سؤال کرد از من از أحکم بن بشّار مروزی و پرسید از من قصه او و از آن اثری که در حلق او است، و من دیده بودم او را که در حلق او شبیه خطی از اثر ذبح بود گفتم که من چند دفعه از او سؤال کردم از آن اثر به من خبر نداد. ابوزینبه گفت که ما هفت نفر بودیم در بغداد که در یک حجره بودیم در زمان حضرت امام محمدتقی(علیه السلام)، یک روز أحکم از وقت عصر از ما ناپدید شد و در شب هم نیامد. همین که اول شب شد توقیعی از حضرت جواد(علیه السلام) آمد که رفیق شما آن مرد خراسانی یعنی أحکم مذبوح شده و او را پیچیده­اند در نَمَدی و افکنده­اند در فلان مَزبَله. بروید او را بردارید و مداوا کنید او را به فلان و به فلان چیز، پس رفتیم به آن محل، او را یافتیم مذبوح و مطروح همانطور که حضرت خبر داده بودند. پس او را آوردیم و مداوا کردیم به آنچه حضرت فرموده بود پس خوب شد. احمد بن علی راوی می­گوید که قصه­اش آن بود که أحکم متعه کرده بود در بغداد در خانه­ی قومی. پس آن جماعت مطلع شدند بر کار او و او را ذبح کردند و در نمد پیچیده در مزبله افکندند.(2)

پاورقی:

1. «عیون المعجزات» ص121، چاپ أعلمی، بیروت.شیخ کشّی.

2. «رجال کشّی»2/839.

منبع:

منتهی الآمال، شیخ عباس قمی، ج2، انتشارات مؤمنین، 1379.

المُؤمِنُ یَحتاجُ اِلی ثَلاثِ خِصالٍ:

تَوفیقٍ مِن اللهِ، و واعِظَةٍ مِن نَفسِه، و قَبولٍ مِمَّن یَنصَحُهُ؛

مؤمن محتاج است به سه خصلت:

توفیق از حق تعالی، و واعظی از نفس خود که پیوسته او را موعظه کند،

و قبول کند از آنکه او را نصیحت کند.

«بحار الانوار»75/365.

شیخ کشّی روایت کرده از محمد بن سنان که گفت: شکایت کردم به حضرت امام رضا(علیه السلام) از درد چشم خود. پس گرفت حضرت کاغذی و نوشت برای ابوجعفر حضرت جواد(علیه السلام) و آن حضرت از طفل سه ساله کوچکتر بود. پس حضرت رضا(علیه السلام) آن کاغذ را به خادمی داد و امر کرد مرا که بروم با او و فرمود به من که کتمان کن. یعنی اگر از حضرت جواد معجزه­ای دیدی اظهار مکن آن را. پس رفتم به نزد آن حضرت و خادمی آن جناب را به دوش برداشته بود. محمد گفت: پس خادم آن کاغذ را گشود مقابل حضرت جواد(علیه السلام). حضرت نظر می کرد در کاغذ و بلند می کرد سر خود را به جانب آسمان و می گفت: «ناجِ» پس این کار را چند دفعه کرد. پس رفت هر دردی که در چشم من بود و چنان چشمم روشن و بینا شد که چشم احدی مانند او نبود. پس گفتم به حضرت جواد(علیه السلام) که خداوند تو را شیخ این امت قرار دهد همچنان که عیسی بن مریم را شیخ بنی اسرائیل قرار داد، سپس گفتم به آن حضرت: ای شبیه صاحب فطرس! محمد گفت: پس من برگشتم و حضرت امام رضا(علیه السلام) به من فرمود که این را پنهان کن، من پیوسته چشمم صحیح بود تا وقتی که فاش کردم معجزه­ی حضرت جواد(علیه السلام) را در باب چشم خود. پس دیگر باره درد چشم من عود کرد. راوی گفت: به محمد بن سنان گفتم که چه قصد کردی از آنکه به آن حضرت گفتی ای شبیه صاحب فطرس؟ او در جواب گفت که حق تعالی غضب فرمود بر ملکی از ملائکه که او را فطرس می گفتند. پس بال او را در هم شکست و افکند او را درجزیره­ای از جزایر دریا و او بود تا وقتی که متولد شد حضرت امام حسین(علیه السلام)، حق تعالی فرستاد جبرئیل را به سوی حضرت پیغمبر(صلی الله علیه و آله وسلم) تا آن حضرت را تهنیت گوید به ولادت امام حسین(علیه السلام) و جبرئیل صدیق و دوست فطرس بود. پس گذشت به او در حالیکه در جزیره افتاده بود. پس او را خبر داد به آنکه امام حسین(علیه السلام) متولد شده و حق تعالی او را امر فرموده که پیغمبر را تهنیت گوید. پس فرمود به فطرس میل داری ترا بردارم به یکی از بالهای خود و ببرم ترا نزد محمد(صلی الله علیه و آله وسلم) تا شفاعت کند ترا؟ فطرس گفت: بلی! پس جبرئیل او را به یکی از بالهای خود برداشت و او را خدمت پیغمبر(صلی الله علیه و آله وسلم) بُرد . پس تبلیغ کرد تهنیت از جانب پروردگار خود را آنگاه قصه فطرس را برای آن حضرت نقل کرد، حضرت فرمود به فطرس که بمال بال خود را به گهواره­ی حسین و میمنت بجو به آن به جهت عظمت و بزرگی آن، فطرس چنان کرد، حق تعالی بال او را به او رد کرد و او را به جای خود و منزلی که داشت با ملائکه برگردانید.(1)

پاورقی:

1. «رجال کشّی»2/849-850.

منبع:

منتهی الآمال، شیخ عباس قمی، ج2، انتشارات مؤمنین، 1379.

إیّاکَ و مُصاحَبَهَ الشریرِ فَانّه کَالسَّیفِ المَسلولِ یَحسُنُ مَنظَرُهُ و

یَقبَحُ آثارُهُ؛

بپرهیز از رفاقت با آدم بد به درستی که او به شمشیر کشیده می ماند منظرش نیکو است و آثارش زشت است.

«بحار الانوار»، 75/364.