مدرسه علمیه کوثر کاشان

ابوبصیر می گوید: از امام باقر علیه السلام شنیدم که فرمود: در صاحب این امر (حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه) سنت 4 پیامبر است: سنتی از موسی؛ سنتی از عیسی؛ سنتی از یوسف و سنتی از محمد صلی الله علیه و آله ، عرض کردم: سنتی که از موسی دارد کدام است؟ فرمود: ترس و انتظار. عرض کردم: سنتی که از عیسی است چیست؟ فرمود: آنچه درباره عیسی گفته شده درباره ایشان نیز گفته  می شود. عرض کردم: سنت یوسف کدام است؟ فرمود: زندانی شدن و غیبت او. عرض کردم: پس سنتی که از حضرت محمد صلی الله علیه و آله دارد کدام است؟ فرمودند: چون قیام کند به سیره ایشان رفتار خواهد کرد، الّا اینکه او آثار حضرت محمد صلی الله و آله را بیان خواهد کرد، و هشت ماه شمشیر بر دوش، مبارزه می کند تا آن هنگام که خدا راضی شود. عرض کردم: چگونه از رحمت خداوند آگاه می شود؟ فرمود: خدا رحمتش را به قلب او القا می فرماید.

به حلقه های ضریحت دلم گره خورده

گره گشای عالم، این بار گره مگشای

آقا زشمیم مرقدت سرمستم

من ریزه خور و حقیر خوانت هستم

پا بوس تو اینجا به امید آمده ام

آقا چه شود اگر بگیری دستم

جذبه محبت كريمه، امان فكر كردن به غير را از تو گرفته است. توان ايستادن نداري، تا لحظه‌اي ديگر بر دروازه حرمش خواهي بود. بيقرار، بيخود از خود، دل هواي پرواز مي‌كند، بي‌تاب از ماندن. چشم‌ها بهانه باريدن مي‌گيرند. زبان زمزمه نيايش پيدا مي‌كند و دست‌هايت تشنه قنوت دعا مي‌شوند. ضرباهنگ قلبت با پايت درهم مي‌آميزد، كسي تو را به خود مي‌خواند…

بر آستان در كه پا مي‌گذاري بي‌اختيار دلت مي‌لرزد. حس مي‌كني در دريايي از نور غوطه‌ور شده‌اي. «صحن و سراي» باصفايش روح تو را سرشار از لطافت و مهر مي‌كند. «كبوتران حرم» اين ساكنان هميشگي دسته‌دسته بر گرد حرم طواف مي‌كنند و به او سلام مي‌دهند. دست بر سينه مي‌گذاري، صداي هق‌هق قلبت را مي‌شنوي. و بي‌اختيار اشك ورود به حرمش را از خدا و پيامبر و ملائكة الله و خود كريمه مي‌طلبي، چرا كه ورود به اين مكان مقدس بي‌اجازه نشايد. ديگر تاب ايستادن نداري، وارد مي‌شوي و خود را در جاري آب حرمش تطهير مي‌كني…

كفش‌هايت را كه به «كفش داري» مي‌سپاري ديگر خودت نيستي كه پيش مي‌روي. اكنون لبريز از شور و عطشي. تشنه‌اي هستي كه هرلحظه به آب نزديكتر مي‌شود. اما تو هرچه از درياي عشق اهل‌بيت بنوشي تشنه‌تر خواهي شد. نگاهت بر روي «ضريح» قفل مي‌شود. دل و ديده از اختيار بيرون مي‌رود و بر زبانت جاري مي‌شود: السلام‌عليك يا بنت رسول‌الله(صلی الله علیه و آله و سلم)…
بي‌اختيار به ‌طرف ضريح كشيده مي‌شوي. شرمنده و خجل از اعمالت اما اميدوار به «شفاعتش» پا پيش مي‌گذاري. فرياد در حنجره‌ات خشكيده و غمي غريب روي دلت سنگيني مي‌كند. نفست بند آمده است. دستت را به پنجره ضريح گره مي‌زني. جاذبه‌اش تو را به نزديك‌تر مي‌خواند. پيشاني‌ات كه سردي ضريح را مي‌چشد داغ دلت آرام از جا كنده مي‌شود. هرچه بلدي زمزمه مي‌كني به تمام اولياء متوسل مي‌شوي آنها را شفيع مي آوري و زبانت با تك‌تك واژه‌ها زيارتنامه معاشقه مي‌كند و دلت ناگفته‌هايش را بيرون مي‌ريزد. آتشفشان چشمانت مي‌جوشد و سيلاب اشك به پهناي صورتت مي‌دود حس مي‌كني كه پوسته قلبت ترك برداشته است در امتداد اين لحظه‌هاي سرخ و سبز احساس غريب اما خوش به تو دست مي‌دهد. دوست داري كه سال‌ها در همين‌لحظه بماني و اين لحظه به بي‌نهايت متصل شود…

و معصومه معصومه است. فاطمه، كريمه اهل‌بيت، كوثر كوير و قبله همه دل‌هاي شيفته ولايت، آشناي دور و نزديك و بزرگ و كوچك. دختر هفتمين و خواهر هشتمين خورشيد ولايت، زيارتش بهانه نمي‌خواهد كه حرمش خانه محبان است و حريمش كعبه عاشقان. آنان كه هر روز جرعه‌جرعه «اكسير ولايت» را از جام مشبك‌هاي ضريحش مي‌نوشند دوري او را نمي‌توانند تحمل كنند در جوارش سكنا مي‌گزينند تا جان‌هاي عطشناك و كويري خود را از محبت او سيراب كنند. خدا كند قدر اين بانو را بدانيم.

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4